Pomoc w nauce języka polskiego
Osobie, która otrzymała przyrzeczenie wydania wizy repatriacyjnej i członkom jej najbliższej rodziny, konsul RP może zapewnić bezpłatny udział w kursach języka polskiego jeszcze przed przyjazdem do Polski, jako pomoc w przygotowaniu się do repatriacji. Już po repatriacji (czyli przyjeździe do Polski na podstawie wizy repatriacyjnej), repatriant i jego najbliższa rodzina mogą uczestniczyć w bezpłatnych kursach języka polskiego i adaptacyjnych.
Dzieciom w wieku szkolnym pomoc taka powinna zostać udzielona przez szkołę – jako co najmniej dwie dodatkowe godziny nauki języka polskiego tygodniowo (poza planem lekcji obowiązującym całą klasę) przez 12 miesięcy po przyjeździe do Polski. Szkoła może zapewnić dziecku w sumie do pięciu godzin dodatkowych zajęć tygodniowo, z różnych przedmiotów, by pomóc mu poradzić sobie z różnicami programowymi. W
Jednak im lepiej repatriant i jego bliscy posługują się językiem polskim w momencie przyjazdu do kraju, tym łatwiej im odnaleźć się w nowym miejscu, znaleźć pracę, przyjaciół i poczuć się u siebie. Dzieciom mówiącym po polsku łatwiej też będzie odnaleźć się w nowej szkole. Dlatego nauka języka polskiego jeszcze w dotychczasowym miejscu zamieszkania, przed planowaną repatriacją, jest najlepszym do niej przygotowaniem.
Pomoc w pokryciu kosztów przyjazdu do Polski
Repatriantowi oraz przybywającym z nim do kraju członkom najbliższej rodziny przysługuje pomoc na pokrycie kosztów przejazdu od stacji kolejowej, najbliższej jego dotychczasowemu miejscu zamieszkania poza granicami RP, do miejsca osiedlenia się w Polsce. Pomoc ta to równowartość ceny biletu kolejowego drugiej klasy na przejazd oraz ceny jednego biletu kolejowego drugiej klasy na pokrycie kosztów przewozu mienia dla każdej osoby.
Kwota ta powinna zostać wypłacona w ciągu 60 dni od dnia nabycia przez repatrianta obywatelstwa polskiego, czyli od dnia jego przyjazdu do Polski (przekroczenia granicy) na podstawie wizy repatriacyjnej. Wypłaty dokonuje starosta właściwy ze względu na miejsce osiedlenia się repatrianta w Polsce. Repatriant nie musi osobno wnioskować o tę pomoc, by z niej skorzystać. Pomoc udzielana jest obligatoryjnie, z mocy ustawy. Repatriant ma natomiast obowiązek po przyjeździe do Polski zameldować się w nowym miejscu zamieszkania i udać do właściwego wojewody w celu potwierdzenia nabycia obywatelstwa polskiego w drodze repatriacji. Poświadczenie takie wojewoda przekazuje niezwłocznie do MSW, gdzie naliczana jest wysokość udzielanej, jednorazowej pomocy finansowej. Decyzja o jej przyznaniu jest przesyłana repatriantowi na adres zameldowania lub zamieszkania. Jeśli repatriant nie wnosi odwołania, decyzja kierowana jest do wykonania.
Jeżeli repatriant nie ma wystarczających środków, by samodzielnie pokryć koszty przejazdu rodziny do Polski, a następnie skorzystać z ich refundacji, może zwrócić się do konsula z prośbą o wypłacenie mu odpowiedniej kwoty jeszcze przed przyjazdem. Decyzję w tej sprawie podejmuje konsul.
Pomoc na zagospodarowanie, bieżące utrzymanie i posłanie dzieci do szkoły
Pomoc na zagospodarowanie i bieżące utrzymanie przysługuje repatriantowi na każdego członka rodziny, jednorazowo, zaraz po przyjeździe. Kwota na osobę stanowi równowartość dwukrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w RP w kwartale poprzedzającym dzień przyznania pomocy. Przykładowo, jeżeli przyjeżdżamy w maju będzie to dwukrotne przeciętne wynagrodzenie w Polsce w I-szym kwartale danego roku, a jeśli przyjeżdżamy w lipcu, będzie to dwukrotne przeciętne wynagrodzenie w Polsce w II-gim kwartale danego roku. Jeżeli przyjeżdżamy w styczniu, będzie to przeciętne wynagrodzenie z ostatniego kwartału poprzedniego roku.
Wysokość przeciętnego wynagrodzenia w danym okresie jest ogłaszana w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” na podstawie danych zebranych przez Główny Urząd Statystyczny. Aktualne obwieszczenia w tej sprawie można znaleźć tutaj->
Jeśli repatriant ma małoletnie dzieci podlegające w Polsce obowiązkowi szkolnemu (więcej tutaj->), przysługuje mu dodatkowa pomoc na pokrycie kosztów rozpoczęcia przez dziecko nauki w szkole. Wysokość tej pomocy to równowartość jednego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia na każde dziecko.
Wszystkie powyższe kwoty powinny zostać wypłacone repatriantowi w ciągu 60 dni od dnia nabycia przez niego obywatelstwa polskiego, czyli od dnia jego przyjazdu do Polski na podstawie wizy repatriacyjnej. Wypłaty dokonuje starosta właściwy ze względu na miejsce osiedlenia się repatrianta w Polsce. Tryb przyznawania pomocy jest taki sam, jak dla refundacji kosztów przyjazdu do Polski.
Pomoc na remont lub adaptację mieszkania
Repatriantowi, który przybył do Polski z terenów azjatyckich b. ZSRR i poniósł koszty związane z remontem lub adaptacją lokalu, w którym zamieszkał, przysługuje częściowe pokrycie poniesionych na ten cel kosztów do określonej kwoty na każdego członka rodziny. Kwota ta została określona w ustawie jako 4 120 zł i jest co roku podwyższana proporcjonalnie do wzrostu cen. Podstawą jej rewaloryzacji jest wskaźnik wzrostu cen towarów i usług, ogłaszany w grudniu w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”. W roku 2014 wynosiła 5 442,75 zł na osobę.
Pomoc jest wypłacana przez starostę właściwego ze względu na miejsce zamieszkania i stanowi zwrot udokumentowanych i uzasadnionych kosztów. Żeby z niej skorzystać trzeba wystąpić do starosty z odpowiednim wnioskiem w ciągu 24 miesięcy od dnia nabycia obywatelstwa polskiego (czyli od dnia wjazdu do Polski na podstawie wizy repatriacyjnej). Trzeba też wykazać, że deklarowane wydatki były potrzebne i że zostały naprawdę poniesione – konieczne do tego będą faktury, kopie przelewów bankowych lub poświadczenia dokonania zapłaty gotówką. Warto też wykonać zdjęcia przed i po remoncie lub adaptacji, żeby udokumentować zmianę. O wysokości przyznanej pomocy w określonych wyżej ramach decyduje starosta.
Taka sama pomoc może być udzielona także repatriantowi, który przybył do Polski z innych terenów niż azjatycka część b. ZSRR, jeżeli znajduje się on w szczególnie trudnej sytuacji materialnej. Decyzja o przyznaniu pomocy i jej wysokości należy w tym przypadku do starosty, który jej udzielenia może odmówić.
Pomoc taka nie przysługuje repatriantom, którzy przyjeżdżają do Polski na zaproszenie gminy i otrzymują od niej już wyremontowane mieszkanie. Należy też pamiętać, że żeby z niej skorzystać, trzeba najpierw za remont zapłacić własnymi pieniędzmi. Można też wystąpić do gminy, żeby to ona przeprowadziła konieczny remont i adaptację. Wtedy to gmina pokryje koszty wykonanych prac i otrzyma zwrot tych kosztów. O taką pomoc do gminy mogą też zwrócić się pracodawcy, którzy zapraszają do Polski repatrianta zapewniając mu zatrudnienie i mieszkanie.
Od decyzji starosty dotyczących przyznania, odmowy przyznania i ustalenia wysokości pomocy można odwołać się do wojewody.
Podnoszenie kwalifikacji zawodowych
Repatriant, który nie ma możliwości samodzielnego podjęcia pracy, może skorzystać z pomocy starosty w aktywizacji zawodowej na dwa sposoby:
poprzez ubieganie się o zwrot części kosztów podnoszenia kwalifikacji zawodowych, które sam poniósł,
poprzez skorzystanie z form pomocy skierowanych do jego pracodawcy.
Pomoc ta może być świadczona w okresie 5 lat od dnia nabycia przez repatrianta obywatelstwa polskiego (czyli od dnia wjazdu do Polski na podstawie wizy repatriacyjnej). Jej podstawą jest zawarcie umowy pomiędzy starostą a repatriantem lub jego pracodawcą. W okresie obowiązywania tej umowy, repatriant nie jest objęty pomocą w aktywizacji zawodowej osób bezrobotnych świadczoną przez urzędy pracy. Z pomocy w aktywizacji zawodowej skorzystać może tylko repatriant. Nie jest ona skierowana do członków jego rodziny, nie posiadających pochodzenia polskiego.
Pomoc skierowana bezpośrednio do repatrianta
Repatriant może wystąpić do starosty o zwrot połowy kosztów poniesionych przez siebie na naukę, kursy zawodowe czy uzyskanie odpowiednich świadectw, certyfikatów i tytułów kwalifikacyjnych, związanych z koniecznością ponoszenia osobnych opłat. Wysokość przyznanej kwoty i zasady jej wypłacania są określone w umowie zawieranej pomiędzy repatriantem a starostą. Taką umowę należy zawrzeć przed rozpoczęciem kursu (kursów) i poniesieniem jakichkolwiek opłat. Łączna wysokość przyznanej pomocy nie może przekraczać równowartości dwukrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w Polsce w kwartale poprzedzającym dzień zawarcia umowy.
Umowa powinna także określać warunki, w których repatriant będzie musiał zwrócić wypłaconą pomoc (np. jeżeli bez wystarczającego uzasadnienia przerwie naukę lub jej w ogóle nie podejmie).
Pomoc ta może być świadczona w okresie 5 lat od dnia nabycia przez repatrianta obywatelstwa polskiego (czyli od dnia wjazdu do Polski na podstawie wizy repatriacyjnej) tylko jeden raz.
Pomoc skierowana do pracodawcy repatrianta
Starosta może wesprzeć aktywizację zawodową repatrianta także udzielając różnorodnej pomocy jego pracodawcy. Pomoc ta świadczona jest zawsze na podstawie umowy lub umów zawartych pomiędzy starostą a pracodawcą, a może mieć formę zwrotu części kosztów poniesionych przez pracodawcę na:
utworzenie stanowiska pracy – pod warunkiem podpisania z repatriantem umowy o pracę na co najmniej 24 miesiące.
przeszkolenie repatrianta, jeżeli nie posiada on kwalifikacji zawodowych lub posiada kwalifikacje, na które brak jest ofert na lokalnym rynku pracy. Przeszkolenie takie przeprowadza pracodawca lub na jego zlecenie instytucja szkoleniowa. Może ono polegać na przyuczeniu do zawodu lub przekwalifikowaniu, podniesieniu kwalifikacji zawodowych w ramach stosunku pracy, lub powierzeniu do wykonania (bez nawiązywania stosunku pracy, ale w siedzibie pracodawcy) zadań, umożliwiających nabycie praktycznych umiejętności i samodzielne wykonywanie pracy po szkoleniu. W tym ostatnim przypadku pracodawca jest zobowiązany do:
– ubezpieczenia repatrianta od następstw nieszczęśliwych wypadków;
– zapewnienia mu profilaktycznej ochrony zdrowia w zakresie przewidzianym dla pracowników – warunki ochrony zdrowia muszą być takie same, jakie pracodawca zapewnia pracownikowi, a które są adekwatne do wykonywanej pracy;
– przeszkolenia go, na zasadach przewidzianych dla pracowników, w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy, przepisów przeciwpożarowych i obowiązującego regulaminu;
– przydzielenia mu odzieży i obuwia roboczego, środków ochrony indywidualnej oraz dodatków przewidzianych dla pracowników – odpowiednio do wykonywanej pracy.
Przeszkolenie repatrianta powinno trwać nie dłużej niż 6 miesięcy, a w przypadkach uzasadnionych programem – nie dłużej niż 12 miesięcy. Pod warunkiem zawarcia z repatriantem umowy o pracę na co najmniej 24 miesiące, pracodawca otrzymuje zwrot kosztów szkolenia w wysokości do trzykrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w kwartale poprzedzającym dzień zawarcia przez siebie odpowiedniej umowy ze starostą. Za koszty szkolenia uznaje się, oprócz jego bezpośrednich kosztów związanych z realizacją programu, także koszt ubezpieczenia od następstw nieszczęśliwych wypadków, przejazdu i zakwaterowania, jeżeli odbywa się ono w innej miejscowości niż miejsce zamieszkania repatrianta, a także koszt niezbędnych badań lekarskich i opłat za uzyskanie świadectwa lub tytułu kwalifikacyjnego.
wynagrodzenie, nagrody i składki na ubezpieczenia społeczne (czyli ubezpieczenie emerytalne, rentowe, wypadkowe i chorobowe) z tytułu zatrudnienia repatrianta – pod warunkiem zawarcia z repatriantem umowy o pracę naco najmniej 24 miesiące, starosta może zwracać pracodawcy te koszty przez okres do 12 miesięcy od dnia nawiązania stosunku pracy z repatriantem, do wysokości minimalnego miesięcznego wynagrodzenia za pracę w pełnym wymiarze, obowiązującego w grudniu roku poprzedniego.
Każda z powyższych form aktywizacji zawodowej może być zastosowana tylko jeden raz. Łączna kwota zwrotu kosztów poniesionych przez pracodawcę na aktywizację zawodową we wszystkich formach nie może przekroczyć dwunastokrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w kwartale poprzedzającym dzień zawarcia pierwszej z umów pomiędzy starostą a pracodawcą.
Starosta nie może zawrzeć umowy z pracodawcą, jeżeli ma on zaległości z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, zdrowotne, Fundusz Pracy lub Fundusz Gwarantowanych
Świadczeń Pracowniczych, nie dotrzymał warunków innych umów z organami zatrudnienia, lub jeśli doradca zawodowy powiatowego urzędu pracy wydał negatywną opinię o predyspozycjach repatrianta do wykonywania pracy proponowanej mu przez pracodawcę (o opinię do urzędu pracy wystąpić może starosta przed zawarciem umowy z pracodawcą, wtedy repatriant jest o tym informowany).
Źródło: materiały pochodzą ze strony – migrant.info.pl
Fot: freeimages.com
